Pogwarki "literackie"

Spider: Gdzie idziesz?
Bee: Do Galerii Dominikańskiej, poszukać fajnego, sportowego a jednocześnie eleganckiego płaszczyka.
Spider: Znowu???
Bee: Bo taki bardzo trudno znaleźć... 
Spider: ... czyli kolejna wyprawa "w poszukiwaniu straconego czasu".
Bee: Pójdziesz ze mną?
Spider: Niestety, ten tom będziesz musiała napisać sama.

Proust się znalazł...
Marcel poprowadziłby konwersację następująco:
- Dokąd się wybierasz, najdroższa istoto? Wahasz się, lecz wciąż żywisz nadzieję, co odczuwam przez mą wrażliwą skórę, więc mniemam, iż do czegoś na kształt pasażu handlowego, których pobudowano w naszym mieście dziesiątki ostatnimi laty? Jeślibyś potrzebowała wesprzeć się na cierpliwym ramieniu, służę, gdyż takie właśnie posiadam...

Za udane sprawunki!

Pogwarki zaskakujące

Rozmawiam z Niunią przez telefon, pada znów sakramentalne:
- Kiedy psijedzieś, ciociu?
- Jutro popołudniu.
- Psijedź rano.
- Czyli o której, Niuniuś? - dla zabawy ciągnę wątek.
- O siódmej - stwierdza zupełnie serio, a następnie przechodzi do szczegółowych wskazówek:
- Obudź się o siódmej...
(Super! Nie muszę wstawać o szóstej, żeby dotrzeć na siódmą.)
- ... umyyj buuzię, źjeedź śniadaanie, ubieź się i psijedź.
- Kochaniutka, wiesz, że ciocia nie wstaje tak wcześnie jak ty. Ciocia ma inny rytm dnia...
- To źmień!
- Czasami chciałabym go zmienić, ale to nie jest takie proste...
I wtedy dobiega mnie następujące zdanie:
- To jeśt w twojej głowie.
Yyyy... Czyżbym się przesłyszała? O czym ten maluch mówi?
- W móóźgu!! - Niunia z triumfem przypomina sobie nowe słowo.

Niezła diagnoza jak na pięcioletnią psycholożkę. Wskazania: Regularna zabawoterapia trzy razy w tygodniu od siódmej rano do siódmej wieczór.

Kozetka?

Pogwarki zilustrowane

Serwuję dziś na późną kolację odgrzewany kotlet ze świeżą i oryginalną surówką, czyli notkę z cyklu "Pogwarki małżeńskie" sprzed kilku lat z niedawno powstałą do niej ilustracją autorstwa mojej zdolnej koleżanki E.

Istnieje duże prawdopodobieństwo, że kotleta także nie próbowaliście, ponieważ wpis powstał w 2011. Mieszkaliśmy wówczas w podparyskim Gif-sur-Yvette i dopiero co zaczęłam pisać blog, na który zaglądała głównie koleżanka nudząca się w Niemczech i kolega nudzący się w Norwegii oraz kilka osób ciężko pracujących na ojczystej ziemi. ;)

***

Spider w piątkowy wieczór po lekkim użądleniu przez Bee:

- Nie, nie, nie!! Nie uda ci się ze mną pokłócić! Ja wiem, że idzie weekend i możesz być wkurzona, bo będę ci siedział przez dwa dni na głowie, nie będziesz sobie mogła chodzić w papilotach do pierwszej i popijać zielonej herbatki… Ale nie dam się sprowokować...

Skąd on wytrzasnął te papiloty??? :)

Terror w rodzinie

NIUNIA: (przez telefon) Ciociu, psijedzieś dzisiaj do mnie?
BEE: Nie dam rady, Niuniuś. Mam trochę spraw do załatwienia, ale możemy się umówić na jutro.
NIUNIA: Nie, nie, nie!!! Dzisiaj albo niidy!!!

***

NIUNIA: To są moje ujodziny i ja decyduję, kogo zaprosę.
SPIDER (odważnie): A ja jestem zaproszony czy nie?
NIUNIA: Ty, wujku, na pewno.
Reszta członków rodziny tchórzliwie wolała nie dociekać, do czyjego uczestnictwa w imprezie i porcji tortu jubilatka nie jest przekonana.

Amerykanin w Paryżu, czyli Koons w Pompidou

Do Centrum Pompidou poleciałam w pierwszy dzień świąt, żeby zobaczyć wystawę Marcela Duchampa, na którą ostrzyłam ząbki od kilku miesięcy. A przy okazji popatrzeć z ostatniego piętra szklanego gmachu na ulubioną panoramę Paryża z niezwykle efektowną z tej odległości choinką Eiffla.
Chmury pędzą, rzeki płyną, w człowieku zmieniają się konfiguracje neuronów. Mrugająca o godzinie 21. wieża nie wywołała spodziewanej ekscytacji, wzbudził ją natomiast widok bazyliki Sacre Coeur w słońcu, gdy wjeżdżałam schodami w przeszklonym korytarzu na górę... Ekspozycja wielkiego kpiarza, ironisty, eksperymentatora - Duchampa pozostawiła mnie obojętną, tymczasem rozłożona na tym samym piętrze retrospektywa współczesnego amerykańskiego artysty Jeffa Koonsa, której nie miałam w planach, dostarczyła całej gamy nieoczekiwanych doznań, kolorowego koktajlu bodźców tyleż przyjemnych dla oka, co frapujących dla mózgownicy.

Snułam się początkowo zmęczona wśród odkurzaczów i tosterów wyniesionych na ołtarze sztuki, pośród olbrzymich, oryginalnych billboardów z lat 70. i 80. niezamierzenie ukazujących i utrwalających nierówności klasowe amerykańskiego społeczeństwa. Przy srebrnym wiadrze w otoczeniu wyrafinowanych przedmiotów używanych przez ekonomicznie uprzywilejowanych zaczęłam doceniać wyraziste koncepty i społeczne zaangażowanie Koonsa. Porcelanowy Michael Jackson z szympansem Bubbles bezapelacyjnie mnie zachwycił. Co za genialny, przeładowany sensami pomysł, aby przedstawić króla popu, nadwrażliwca o kruchej psychice, osuwającego się często w tandetną stylistykę, w delikatnym, białym (!), królewskim materiale, jakim jest porcelana! Misterne kwiatki otaczające postaci nawiązują do najcenniejszej porcelany miśnieńskiej, obiektu uwielbienia i pożądania kolekcjonerów i dumy muzeów na całym świecie, której bogactwo zdobień może czasami razić, ale budzi też respekt dla artyzmu i techniki wykonania. Podobnie jest z Michaelem...

Wstąpiły we mnie nowe siły. Dalej było kolorowo i efektownie w warstwie wizualnej, refleksyjnie i gorzko w sferze treści. Obrazy niczym z animacji dla dzieci połączone z przekazem dokumentu na temat współczesnego świata.

Retrospektywę Jeffa Koonsa można oglądać w Centrum Pompidou do 27 kwietnia 2015.

Dobrego Roku!!!

Życzę Wam wiary w siebie i swoje możliwości,
zapału i energii do rozwijania pasji,
umiejętności błogiego odpoczywania,
uświadomienia i realizacji skrytych pragnień
oraz przychylności Nowego 2015 Roku
w kwestiach w/w i nie tylko :)
Bee

Poniżej kilka świąteczno-sylwestrowych zdjęć Paryża.