Palais de Tokyo

Wybudowano go na Międzynarodową Wystawę Sztuki i Techniki, która odbyła się w 1937 roku. Zwał się wtedy Pałacem Muzeów Sztuki Nowoczesnej.  Otwarcia dokonał sam prezydent Francji Albert Lebrun. Zachowało się z tego wydarzenia oraz okresu budowy sporo zdjęć i kronik filmowych, które około roku temu prezentowano na niewielkiej wystawie w Musee d`Art Moderne.

Obecnie Palais de Tokyo mieści w dwóch niezależnych skrzydłach dwie niezależne instytucje kulturalne - miejskie Muzeum Sztuki Nowoczesnej (od 1961) i państwowe miejsce prezentacji sztuki współczesnej, awangardowej i eksperymentalnej (od 2002), zwane Palais de Tokyo. Tu pojawia się ambaras z gatunku, co było pierwsze - jajo czy kura. Imię skrzydła rozszerzyło się na pałac, czy pałac zredukowano do skrzydła? Wiem na pewno, że nazwa pochodzi od Avenue de Tokyo, która biegła pomiędzy budowlą a Sekwaną. W 1945 aleję przemianowano z Tokyo na New York - prawdopodobnie na fali powojennej sympatii dla amerykańskiego sojusznika i niechęci do japońskich kamikadze. Straszne zamieszanie z tym Tokio w Paryżu...

Monumentalna, surowa architektura, miejscami remontowane, niedokończone wnętrza Palais de Tokyo zapraszają wyobraźnię twórców i odwiedzających do współpracy. 

Fabrice Hyber

Fabrice Hyber

Projekt Jonathana Bineta Dancefloor wchodzi w dowcipną interakcję z niedoskonałą, remontowaną przestrzenią klatki schodowej. Chwilami trudno stwierdzić, gdzie kończy się remont a zaczyna dzieło sztuki, które fragmenty są efektem pracy artysty malarza, które malarza pokojowego, a gdzie domorosły grafficiarz dorzucił swoje trzy grosze. Cudowne przemieszanie pojęć.

Poniżej fragmenty wystawy monograficznej Fabrice`a Hybera.

"Napisz, że mają wygodne, skórzane kanapy, na których można się zdrzemnąć czekając na żonę, która nadmiernie interesuje się robotą innych facetów..." - powiedział Spider. No to napisałam.