Smak Belle Epoque

Korzystając z rzadkiej okazji, że akurat nie padało, dopadłam podmiejskiego pociągu i udałam się do centrum miasta Paryża celem obejrzenia kolejnej wystawy. Przystanek Most d`Alma i kilka kroków do avenue Marceau do siedziby Fundacji Pierre Berger Yves Saint Laurent, założonej po śmierci projektanta przez Bergera, jego wieloletniego partnera i współpracownika.

Fundacja zajmuje się spuścizną Laurenta w postaci kilku tysięcy kreacji, kilkunastu tysięcy dodatków haute couture, rysunków stworzonych przez niego na przestrzeni 40 lat. Realizuje projekty kulturalne i edukacyjne. W Palais de Tokyo można do 19 listopada zobaczyć świetne prace powstałe dzięki jej finansowemu wsparciu. Organizuje również czasowe wystawy poświęcone nie tylko modzie. W 2010 roku w Petit Palais pokazano przygotowaną z wyobraźnią, rozmachem i profesjonalizmem Retrospektywę YSL. To wtedy uznałam, że moda może być sztuką, a projektanci bywają artystami. Roku Pańskiego 2012 Fundacja zabiera w podróż w czasy Belle Epoque.

Ekspozycja W stronę Jacquesa Emile`a Blanche`a nawiązuje tytułem do powieści Prousta W stronę Swanna i pozwala przez moment poczuć ducha i materię pięknej epoki. Ze ścian zainscenizowanych salonów i oranżerii patrzą na nas ludzie, którzy byli jej częścią. Kreowali rzeczywistość i sztukę. Pisarze, poeci, kompozytorzy, tancerze, melancholijne panie z towarzystwa przy fortepianach i lustrach, dandysi z włosami "na przedziałek", wywiniętymi rogami kołnierzyków i kwiatami w butonierkach.

Portret Desiree Manfred pożyczony z internetu. Byłam grzeczna i prawie nie robiłam zdjęć wbrew zakazom. Tylko jedno pamiątkowe, ciemne jak sto diabłów umazanych sadzą.

Blanche (1861-1942) był rozchwytywanym we Francji i Anglii portrecistą, bywalcem bulwarów oraz salonów, przyjacielem artystów i arystokratów. Na wystawie zgromadzono głównie portrety jego pędzla. Pędzla zbyt rzadko oryginalnego zdaniem znawców. (Mnie się podobało, szczególnie kilka zamyślonych kobiet we wnętrzach.) Do cenionych dzieł należy wizerunek zaprzyjaźnionego z malarzem Marcela Prousta. To ulubiony przez autora W poszukiwaniu straconego czasu portret, z którym nie rozstał się do końca życia. Niechaj ów fakt będzie ostateczną rekomendacją ekspozycji, jeśli świeża magdalenka nie zanęciła dostatecznie :)

Odnaleziony w necie