Jadę tramwajem. Za mną siedzi pan, który nawija donośnie przez telefon. O wizycie u gastrologa, o jakimś badaniu, którego na NFZ nie mógł wykonać, bo do końca roku, tak, tego roku limit wyczerpano, to sobie zrobił prywatnie, gdyż kosztuje 80 zł, nie to co jakieś inne badania zlecone przez profesora, które kosztowałyby 30 tysięcy. Mówił, żeby rozmówczyni nie jadła takich byle jakich lodów, w dodatku zimą, tylko wpadła do Wrocławia, to pójdą na pyszne, zdrowe jedzenie. Do Turka, na świeżego kebaba.
Wszystko to i dużo więcej usłyszałam przez dwa przystanki. :)
Jednak najbardziej podobało mi się, gdy pan zagajony przez interlokutorkę o swą lokalizację odparł:
- Jestem w tramwaju... Taak... Rzeczywiście, wyjątkowo cicho jest.
Ewidentnie nie słyszał siebie... :)
Z takimi przypadkami stykam się codziennie, czasami nie wiem, czy śmiać się, czy wściekać. Niechciane historie rodzinne, małżeńskie i pozamałżeńskie scenki, kłótnie nastolatek, żale na szefów, rozmowy o chorobach to codzienne tło drogi do i z pracy i nie tylko. W Krakowie w komunikacji miejskiej widziałam takie piękne, pomysłowe scenki na ekranach, które właśnie o tym opowiadają, jak to nie chcemy wiedzieć, co masz dziś na obiad, nie jesteśmy ciekawi, co powiedziała twoja szwagierka, nie interesuje nas, za ile kupiłaś kozaczki (choć to może troszkę)- tyle, że nikt tych scenek poza mną nie oglądał, bo wszyscy rozmawiali przez komórki. :( No tak, jak tu na serio i przynudzam, a tobie szło raczej o humorystyczny kontekst sprawy, tyle, że co za dużo, to nieśmiesznie.
OdpowiedzUsuńPan okazał się tak zabawny w swoich opowieściach, że nie sposób było się zirytować. Może gdybym jechała dwadzieścia przystanków i obmyślała koncepcję obiadu... ;) Rozumiem jednak, że codzienne wysłuchiwanie takich pogawędek może męczyć. W Japonii na ten przykład obowiązuje zakaz rozmów telefonicznych w transporcie publicznym i wszyscy karnie się do niego stosują. Podobałoby Ci się w Japonii... :)
Usuń