Zjeżdżamy z autostrady na lokalne drogi kierując się na Vaison-la-Romaine. Mijamy jakieś tekturowe markety, rondo z odsuniętymi, ale nadal na podorędziu, metalowymi barierami opatrzonymi napisami "przejazd zabroniony z powodu zagrożenia epidemiologicznego", i dosłownie kilkaset metrów dalej zaczyna się... Charakterystyczna dla Prowansji architektura małych miasteczek, jasne ściany kamiennych domów z niebieskimi okiennicami, placyk z fontanną ocieniony platanami, kwitnące krzewy oleandrów... serce rośnie... wiejskie posiadłości rozrzucone wśród winnic, gaje oliwne, zamknięte parasolki cyprysów i otwarte pinii. W oddali łańcuch Alp oraz górujący nad regionem niczym opiekuńczy duch - szczyt Ventoux... Wszystko to oglądamy w ostatniej złotej godzinie zachodzącego słońca. Zalewają mnie endorfiny z zachwytu i z radości, że znów tu jestem. Uwielbiam ten stan. Tak bym mogła umrzeć. Zatopiona przez endorfiny.
Pająk zostaje poproszony/zmuszony (bo przecież drzewo to drzewo...) do zatrzymania się pośród winnic, pszczółka otwiera drzwi (choć okno zabrzmiałoby lepiej;) i leci (dosłownie) polną drogą przed siebie. :))
Błogosławione niech będzie, że jeszcze mi nie zobojętniało, a obawiam się tego za każdym wyjazdem, bo przecież nie można tak wciąż i wciąż, jak jakaś smarkula podskakiwać z przepełniającej emocji, radości, zachwytu i wydawać z siebie tych achów i ochów, lub dla kontrastu oniemieć.
OdpowiedzUsuńJednak ostania moja podróż dalsza miała miejsce dwa lata temu, więc jak się zachowa ciało i dusza za rok- mam nadzieję, że pofrunie. A teraz spędzam urlop podróżując mentalnie i literacko. Pozsdrawiam
Ach, Gosiu...;) Liczę, że jednak przy zachowaniu czujności i gotowości pięknoducha nie można zupełnie zobojętnieć i że nie raz jeszcze polatamy.
UsuńCiału i duchowi życzę jak najlepiej. Uściski dla obu :)